Sesje

Sheverish

Jurgen.

Górzyste krainy na zachodzie Fragii, rozciągnięte wzdłuż Morza Łez, noszą dumną nazwę Jurgenu. Na północy groźne, białe klify strzegą niewielkich portów rybackich przed okrętami Northian. Na południe zaś spokojny krajobraz wybrzeża zaostrzają forty, które wypatrywały niegdyś Rauronów napadający na te żyzne ziemie. Rauronowie odeszli, albo raczej zaprzestali ataków, więc forty przestały być potrzebne. Porzucone fortyfikacje zostały otoczone posępnym mrokiem, który przez wieki narastał odciskając na szemrzących bukowych lasach piętno, narastającej z czasem ciemności.

Południowa Marchia Morska Gortinu.

Miasteczko Gortindamm obecnie liczy około półtora tysiąca mieszkańców, nad których spokojem czuwa Margrabia Ranald III z rodu Gortinu, z okien twierdzy leżącej w widłach rzek Gortin i Isetin. Czas płynie tu powoli, spokojnie i cicho. Kupcy spławiają swe towary Gortinem do Morza Łez, albo wciągają w głąb kraju barki za pomocą silnych wołów główną rzeką, albo niedużą rzeczułką - Isetinem. Gościniec Morski, szlak ciągnący się przez całe niemal wybrzeże z północy na południe (w te i nazad), jest tu w nienajlepszym stanie, jakoże większość podróżnych wybiera właśnie rzeki i nic dziwnego, bo pełne mułu dno w żaden sposób nie utrudnia rzecznych wojaży.

Wokół miasteczka jest lasów sporo, jak to zwykle w Jurgenie bywa, po której kręcą się jelenie, łonie, żubry, ale i wilki i inne dzikie bestie. Bandytów mało naszczęście, ale jeden jest rozsławiony już od lat dwóch – Sanodar Dwie Strzały – który gnębi bogatych i biedakom rozdaje.

A najgorsze z nieszczęść wszystkich (bo miasta Kalintrii burzą się ostatnio i handlować z kim nie zawsze jest) jakie Grotindammowi się mogły przytrafić to trzy strażnice wybrzeża – Horndamm, Burdamm i Taldamm. Wzniesione osiem wieków temu gnębią swym niepokojącym urokiem mieszkanców oraz przyjezdnych. Mówią ludzie, że coś się zagnieździło w fortach starych i nie wiadomo czy to są duchy, czy anioły, czy demony, czy też bestie jakie paskudne od demonów gorsze.

Czas to sprawdzić.

Otóż młody pewien szlachcic, z Afinii poeta, co to się zaprzyjaźnił mocno z samym Ranaldem III z rodu Gortinu, w dworskie intrgi tak został wplątany przez zazdrosnego o najlepszego wierszoklety miejsce w Marchii całej, pisarzyka – Tyndala z Nangrodu. Pojedynki by nic nie dały, krew by niczego nie zmyła, młodemu poecie zostało jedynie dowieść, że jest człek odważny i dzielny, a nie tylko spisywać wersety fraszek potrafi.

Demian Afińczyk, jak się zwie go w tych stronach, otrzymał polecenie by zbadać, opisać, owierszować i przeżyć w fortach koło Gortindammu, a jakoże służył u Ranalda na dworze to odmówić to hańba, wstyd i pożoga! Mądry, mimo że młody, pochwycił z podróży przejezdnych – rycerza z północy Jurgenu, co się samotnie na Iberburg wybierał (Milona z Fargrodu), zamaskowanego muszkietera z Kalintrii, który nosi tajemnicze miano „Czarnego Kapelusza” oraz kapłana Siedmiu Cnót, z Tyrionu mnicha co się zowie po święceniu Cycero Silny.
_____________________

Co wy o tych stronach wiecie? Ano.. niewiele!

Margrabia Ranald to najważniejsza persona, ale jego spotkać trudno, bo on zajęty (albo rządzi, albo zrzędzi, albo gania po pijanemu za służebnymi dziewuszkami – a lat ma już czterdzieści i cztery).

Jak jaka sprawa do dworu to trza się zgłosić do Jurnesta z Honliden, zamkowego kanclerza. Rycerz to stary i porządny, uczciwy i lojalny. Pomoże jak popytać byle by go nie wnerwiać niczym brońcie wszystkie Cnoty!

Dowódcą straży natomiast jest Tobias, co od pięćdziesięciu lat swego tyłka nie ruszył dalej niż dwie mile od miasta, a lat ma cztedzieści dziewięć (i trzy miesiące). Pijaczyna, ale zaradny i dba o ludzi.

Właścicielem gospody „Pod Trzecią Strzałą”, najlepszą w mieście (piwa nie chrzą nigdy!) jest Ildefons Hospodar, z ojca na syna karczmarz. Postawny mężczyzna o wiecznym uśmiechu. Ma dwie piękne, młode córy i syna siedemnastoletniego, który interes po nim przejmie za kilkanaście lat wedle tradycji.

Spod ciemnej gwiazdy typki zbierają się natomiast w zajeździe pod południową bramą (światło nigdy tam nie pada na okna, bo budynek jest przez palisadę osłonięty cały). „Pieśń Umrzyka” to gospoda Igora Samaliewa, skubanego skurczybyka, który wie, widzi i słyszy wszystko (mimo, że jest przygłuchy i przyślepy.. no i ma Alzheimera).

Horush Wiedzący to główny kapłan miejscowej świątyni Siedmiu Cnót. Niezbyt okazała to konstrukcja. Natomiast wokół miasteczka mieści się sto osiem kapliczek miejscowych duszków i świętych, więc Horush nie narzeka na braki wiernych.

O ważne inne postacie pytajcie!
________________

Zgromadzeni dramatu bohaterowie siedzą obecnie na placyku głównym miasteczka przyglądając się sylwetkom flisaków ciągnących ku morzu z beczkami na tratwach. Pewnie piwo, albo miody Juregńskie przecudne wiozą na statki kupieckie w porcie Gortanie. Powoli się ściemnia, a i chmury szarawe idą od Łez Morza. Nie znają się dobrze. Nie znają celów prawdziwych towarzyzsy swoich. Jednakże zjednoczeni na jakiś czas, bo wszystkim jakoś na rękę pchać się do fortów wokół Gortindammu. Co to będzie? Co to będzie? Głucho wszędzie! Ciemno wszędzie!

A że dzień był jesienny, rzeczywiście ciemno się robiło, i wilgotno bo rozpoczął się mały kapuśniaczek zwiastujący nadciągającą morską burzę. Słoneczny uśmiech pogody bladł coraz szybciej. Czy Poeta zaprosi do swych komnat do zamku? Czy zasponsoruje towarzyszom pokój w gospodzie?

Nathan

Spoglądam na mych towarzyszy. Serce mi się raduje, gdy patrzę na tak mężne postacie.
-Witajcie waszmościowie, miło was widzieć. Zgaduję, żeście głodni? Chodźcie za mną, pokażę wam najlepszą gospodę w tym mieście! Tam spokojnie pogadamy przy piwie i strawie.
Spoglądam na nich po kolei. A więc to z nimi mam pracować.

Erilad

Patrzę na szlachcica. Po chwili odzywam się niezbyt głośno:
-Witaj, panie. - Dalsze słowa kieruję do nowo poznanych towarzyszy. - Mówią na mnie Czarny Kapelusz. Miło mi poznać.
Po chwili rzucam:
-A dobrego, chłodnego wina w dobrej karczmie bardzo chętnie bym się napił.

Patrzę na nową drużynę z oczekiwaniem.

Sheverish

(The info - nie po to umieściłem imiona postaci we wstępie, żeby było fajnie, tylko po to, żeby zaznaczyć, że już się sobie przedstawiliście i pogadaliście trochę - to było wasze pierwsze zebranie jako grupy czteroosobowej, wcześniej Demian vel Nathan, was wyłapał się zmówił na wspólne zebranie)

Wookie

Milon rozejrzał się po zebranych.
- Skoro zapraszasz nas do najlepszej karczmy w mieście, to nie wolno odmówić - odrzekł do Demiana - Z chęcią zjem jakiś porządny posiłek.
Rycerz z uśmiechem na twarzy zarzucił swój dwuręczny topór na bark, czekając na reakcję szlachcica.

Silent

- Zaiste Panowie, zaiste! - odrzekłem z radosnym uśmiechem, klepiąc się po brzuchu - Czym prędzej prowadź nas, panie szlachcicu, do tego przyczółka dobrej strawy i przedniego napitku! Mimo iż mnichem jest mi dane być, mam do wykonania obowiązek. A żeby go wykonać, trzeba mieć siłę. A więc w imię tych dwóch Cnót zdążajmy do karczmy!
Skończyłem i rozmarzyłem się o cudownej jagnięcinie, antałku przedniego piwa i odrobinie owoców maczanych w miodzie.

Nathan

Szlachcic zaśmiał się donośnie.
-A więc proszę za mną, panowie. Tak, zapewniam, że "Pod Trzecią Strzałą" Ildefons Hospodar uraczy nas piwem, ciepłem z kominka i tłustą strawą. Do tego pogoda się psuje, tak więc lepiej będzie pomówić pod przyjaznym dachem.
To rzekłszy ruszam w kierunku gospody.

Gorn

W tym momencie powinien wstawić autorowi sesji warna. W zasadzie powinienem zrobić to na początku, no ale cóż. Jako, że jestem miłosierny to odpuszczę. Post mój skasuję po zastosowaniu się MG do Regulaminu.

Sheverish

(Że mam zrobić temat "komentarze"? Postaw mi warna. Jak komuś będzie potrzebny to doda.Zgłosić się do Ciebie o pozwolenie? Nie sprzeciwiłeś sie sesjom? No właśnie. Dokładny czas rekrutacji wyglądał "pierwsze 3-4-5 osób" dokłądny czas, ostatnia - dodana zasada - jest idiotyczna - gdy wywiązuje sie rozmowa między graczami, nie będę wtrącał się między nich umieszczjąc pustego posta, bo wciągu wymiany 2-3 zdan na pewno wiele się wydarzyło!)

Taak... Chodziło mi o temat Komentarze. A już komuś był potrzebny, a konkretnie Magiemu. Co do reszty... Tych rzeczy się nie czepiam. - Gorn

Silent

Bardzo szybko podrepatałem, a właściwie poczłapałem, za szlachcicem. Przez ramię rzuciłem - Dalej, mości towarzysze, żywo, żywo! Wolałbym polegać w podróży na zdrowych i silnych kompanach niźli na takich, co im żołądek do krzyża przymiera!

Erilad

Z wielkim zadowoleniem idę za towarzyszami w kierunku gospody. Cały czas rozmyślam o dobrym winie i jakimś mięsiwie. Dobrze będzie napełnić żołądek przed rozmowami...

Sheverish

Zanim grupa dotarła do gospody zaczęło dżdżyć całkiem porządnie. Ciężkie krople deszczu rozbijały się o dachy głuchym dudnieniem. Ciemne chmury zakryły niebo. Wszyscy pochowali się po domach. Kilka osób nie chcąc zmoknąć stanęło pod zadaszeniem wejścia do kaplicy Siedmiu Cnót.

Szlacic wraz z całą kontrabandą wpadli do gospody. Gości nie było wielu. Jedynie miejscowy akolita siedział w kącie i sączył z kufla piwa. Karczmarz spał przy szynkwasie - dosłownie. Wieczór dopadł zajazd dość szybko, a zatem było ciemno. W kominku paliło się niewiele drwa. Świece były pogaszone, albo raczej niepozapalane. Otwarte okiennice wpuszczały chłód. Akolita jednak nie narzekał. Pił spokojnie dalej piwo. Spojrzał na was wzrokiem w stylu "nie szukam kłopotów! oddam sakiewkę, ale nie szukam kłopotów!" i wziął łyk piwa...

Erilad

Hmmmm... - mruczę pod nosem. - Przepraszam na chwilę. - mówię do drużyny.
Podchodzę do szynkwasu. Patrzę chwilę na drzemiącego karczmarza. *Jaki on brudny -_-* - myślę, ale w końcu przezwyciężając odrazę, popycham go lekko dłonią, mówiąc:
-Obudź się pan!
Jeśli to nie skutkuje, kosztem wielkich wyrzeczeń daję mu po policzku.

Sheverish

-Co? Co?

Karczmarz zerwał się po policzku. Usiadł prosto. Spojrzał na was przerażony.

-A tak? Tak? Goście! Cóż podać szlachetnym panom? Stary? Napitku? Czy może noclegu? Czy może wszystkich trzech naraz i jeszcze posłać po dziewuszki?

Podniósł się ze swego stołka, oparł brzuchem o szynkwas i obserwował z radością szlachiców jakoże na szlachcie zawsze się można dorobić, a jakże!

Erilad

-Mięsa, gospodarzu. I dobrego wina, jeśli macie. Macie, prawda? - Ostatnie słowa akcentuję. -Z góry dziękuję.
Rzucam na ladę złotą monetę. Wracam do towarzyszy.
-Będziemy tu nocować?