Sesje

Alluin

Jakież to wzruszające Crying or Very sad

Ehh

A co do podłości Evil or Very Mad

i zła

to nie raczej nie jesteście.

Kot

Nigdy nie pisałam na powaznie wierszy. Doczynienie me w tym słabe ale jak każdy próbuję czegoś nowego. Przedstawia tu coś co chyba można nazwać wierszem. Moja przyjaciółka stwierdziła, że gdybym trochę zmieniła byłoby to dobre. Powiedzcie co o tym sądzicie.

Niepowność, maska i niepewność

Pragnę, ale nie chcę…
Chcę, ale się boję…
Chcę, choć wiem, będzie źle
Jest nadzieja i wspomnienia
Jest pragnienie, zapomnienie
… niepewność się nazywam

Decyzje, to nie dla mnie...
Ból, to codzienność...
Uśmiech, to codzienność...
Płacz.. to.. Wieczność...
oto moja twarz …oto moja maska

Myślę... chcę, ale nie potrafię...
Wiem!... ale nie zrobię
Nie powiem, zachowam dla siebie
...a może?

Nicky

Nic nie zmieniaj, jest naprawdę dobre.

Nawet chyba, podkreślam CHYBA, wiem o czym piszesz (właściwie powinno być o kim).

DarkShadowofAngel

Kot

Jej dzięki^^. W sumie ten wiersz trochę już ma... pisałam go na jakiejś lekcji.. tak w styczniu^^.

last-smile

do Dark shadow angel
jesli chodzi o mnie to hmmm zgadzam sie z tym ale u mnie niechec nie beirze sie ze wspomnien czy czegos takiego. Ja po prostu nie lubie wierszy o milosci Razz

Kot nie zmieniaj niczego : ] w tym wierszy az wieje niepewnoscia i o to chodzi ; ]

Cień

BLA BLA BLA....miłość bleeee.....

Teraz wiersz Edwarda Stachury(nie mylić ze stachurskim..czy jak to się tam pisze)

CO WARTO

Zwalić by można się z nóg
Co rusz
Co krok;

Co noc
To szloch
I rozpacz

Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto...
Raczej nie warto
Nie, nie-nie warto

Zginąć by można jak nic:
Do żył
Jest nóż;

Lub w dół
Na bruk
Z wysoka

Ale czy warto?
Może nie warto?
Chyba nie warto...
Raczej nie warto
Nie, nie-nie warto

Jechać by można do miasta
Lub w las
Na błoń;

Na koń
I goń
Nieboskłon
Ale czy warto?
Może nie warto?
Ech, chyba warto...
Tak, tak- to warto
Bardzo to warto
O tak-to warto
Jeszcze jak warto!

Nathan

Taki wiersz Broniewskiego, z jakiegoś powodu przypadł mi do gustu

„Najbliższa ojczyzna”

Nad ranem to już nie wiadomo,
co robić z liryką rzewną,
należałoby iść do domu,
a jestem w domu, na pewno.

Więc sny? I znów jestem w Płocku,
i znów konwalie (psiakrew),
a w Radziwiu kaczeńce i jaskry
i o świcie, i o północku.

Należałoby pójść do Brwilna
albo do Łącka.
Sprawa nie bardzo pilna,
ale tam taka łączka,

taka łączka, gdzie pachną storczyki
nad jeziorem przecudnie modrym,
gdzie czeremcha naprawdę dzika,
gdzie fale, takie mądre,

przybliżają się, żeby je kochać
jak córeczkę
Pójść dalej, jeszcze trochę
nad rzeczkę…

a tam małże, ślimaki, pijawki,
i kity trzcin, i wodne lilie.
Przejrzę się w stawku
przez chwilę:

przeżyłem łakę i las sosnowy,
i jezioro, i Płock, I Wisłę…
Ojczyzno moja, znowu, znowu
kocham i myślę.

Nicky

Broniewski jest jednym z moich ulubionych autorów. Ten wiersz kiedyś dał mi 3 miejsce w recytacji, a pozatym my z Płocka, więc wiemy najlepiej o czym on pisze.

Ale moim zdaniem kwintesencją tego autora jest : Bar "Pod Zdechłym Psem"

Zanim się serce rozełka
-czemu? -a bo ja wiem?-
warto zajrzeć do szkiełka
w barze "Pod Zdechłym Psem".

Hulał po mieście listopad,
dmuchał w ulice jak w flet,
w drzwiach otwartych mnie dopadł,
razem do baru wszedł.

"Siadaj, poborco liści,
siewco zgryzot wieczornych!
Czemuś drzew nie oczyścił?
Kiepski z ciebie komornik.

Lepiej by z trzecim kompanem...
Zresztą - można i bez..."
Ledwiem to rzekł, już stanął
trzeci mój kompan: bies.

"Czym to ja się spodziewał
pić z takimi jak wy?
Pierwszy będzie mi śpiewał,
drugi będzie mi wył.

Cyk! kompania! Na zdrowie!
Pijmy głębokim szkłem.
Ja wam dzisiaj o sobie opowiem
w barze "Pod Zdechłym Psem"..."

I poniosło, poniosło, poniosło
na całego, na umór, na ostro.
I listopad pijany, i bies,
a mnie gardło się ściska od łez.

I poniosło, poniosło, poniosło,
w sali uda o uda trze fokstrot,
wkoło chleją, całują się, wrzeszczą,
nieprzytomnie, głupawo, złowieszczo,

przetaczają się falą pijaną,
i tak - do białego dnia...
Milcząc pijemy pod ścianą
diabeł, listopad i ja.

"Diable, bierz moją duszę,
jeśli jej jesteś rad,
ale przeżyć raz muszę
moje czterdzieści lat.

Daj w nowym życiu, diable,
miłość i śmierć, jak w tem,
wiatr burzliwy na żagle,
myśl - poza dobrem i złem.

Znów będę bił się i kochał,
bujnie, wspaniale żył.
Radość, a nie alkohol,
wlej mi, diable, do żył..."

Diabeł był w meloniku,
przekrzywił go: "Żyłeś dość,
to dlatego przy twoim stoliku
siedzimy: rozpacz i złość.

Głupioś życie roztrwonił.
Życie - to jeden haust.
Słyszysz, jak kosą dzwoni
stara znajoma, Herr Faust?

Na diabła mi dusza poety
- tak diabeł ze mnie drwi -
w wiersześ wylał, niestety,
resztki człowieczej krwi..."

Zniknęli czort z listopadem,
rozwiali się - gdzie?- bo ja wiem?
a ja na podłogę padam
w barze "Pod Zdechłym Psem".

Szumi alkohol i wieczność...
Mruczą: "Zalał się gość..."
A ja: "Zgódźcie na Drogę Mleczną
taksówkę... Ja już mam dość..."

Jednak moim ulubionym jego dziełem jest : Ze złości

Kochałbym cię (psiakrew, cholera),gdyby nie ta niepewność,
gdyby nie to, że serce zżerazłość, tęsknota i rzewność.
Byłbym wierny jak ten pies Burek,chętnie sypiałbym na słomiance,
ale ty masz taka naturę,że nie życzę żadnej kochance.
Kochałbym cię (sto tysięcy diabłów!),kochałbym (niech mnie krew zaleje!),
ale na mnie coś takiego spadło,że juz nie wiem, co sie ze mną dzieje:
z fotografią, jak kto głupi, się witam,z fotografią (psiakrew!) się liczę,
pójdę spać i nie zasnę przed świtem,póki z grzechów się jej nie wyliczę,
a te grzechy (psiakrew!) malutkie,więc (cholera!) złości sie grzesznik:
że na przykład, wczoraj piłem wódkę lub że pani Iks - niekoniecznie.
Cóż mi z tego (psiakrew!), żem wierny,taki, co to "ślady po stopach"?...
Moja miła, minął październik,moja miła (psiakrew!), mija listopad.
Moja miła, całe życie mija...Miła! miła! - powtarzam ze szlochem...
To mi życie daje, to zabija,że ja ciągle (psiakrew!) ciebie kocham.

Kot

A teraz znów coś ode mnie. Też już trochę ma. Nie pamiętam kiedy zostało to napisane ale ostatni raz modyfikowałam to 9 kwietnia Smile

. Czyż nie piękna data

Cisza

To ja cisza. Nic nie powiem…
Dlaczego? Czemu to robie?
Jest źle siedzę cicho… po co?
Boję się powiedzieć? Może…
Powiem, ale kiedy?
W tedy, gdy już koniec będzie bliski?
Jakim jestem złym człowiekiem?
Nie chcąc ranić nic nie mówię
I jeszcze większą krzywdę czynie
Czy nie dałoby się łatwiej żyć?
Dałoby się, ale jak?
Wiem, jak, ale i tak będę robić to dalej
To, co robie ciągle…
To ja cisza…
…nic nie powiem

last-smile

zamkniete drzwi,
tu moze byc soba,
tu nikt z niej nie drwi,
jest inna osoba,
zamknela swoj swiat,
w tym malym pokoju,
tu rozkwita jak kwiat,
tu zyje w spokoju,
za drzwiami z niej szydza,
wysmiewaja mysli,
tam sie nia brzydza,
tu jeszcze nie przyszli,
za inna dla innych,
za brzydka dla brzydkich,
za normalna dla normalnych,
za slodka dla slodkich,
za i za wciaz ciagnie za soba,
dwa razy nie jest ta sama osoba.

Cien zacytowałes jeden z dwoch moich ulubionych wierszy drugi tez E. Stachury "Zycie to nie teatr"

Życie to jest teatr, mówisz ciągle, opowiadasz;
Maski coraz inne, coraz mylne się zakłada;
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach.
To jest gra!

Życie to nie teatr, ja ci na to odpowiadam;
Życie to nie tylko kolorowa maskarada;
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć!
Ty i ja - teatry to są dwa!
Ty i ja!

Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle.
Bo ty grasz!

Ja - duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz kaleką nie ja jestem, tylko ty!

Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz;
Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera;
Flirt i alkohole, może tańce będą też,
Drzwi otwarte zamkną potem się.
No i cześć!

Wpadnę tam na chwilę, zanim spuchnie atmosfera;
Wódki dwie wypiję, potem cicho się pozbieram;
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb;
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.
Ty i ja - teatry to są dwa.
Ty i ja!

Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
I niezaraźliwy wcale jest twój śmiech.
Bo ty grasz!

Ja - duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz gdy śmieje się, to wkrąg się śmieje świat!

Nicky

Wiecie co to haiku i shikoku ?? Ostatnio napisałam kilka ładnych, moim zdaniem.

DarkShadowofAngel

Cieniu, ciekawy wiersz wybrałeś. Co prawda Edwarda Stachury jakoś nie czytuje ale przyznam że wiersz który wkleiłeś ma coś w sobie co wciąga z coraz szybszym tempem.

Nathan, od kiedy Ty wiersze czytasz?? Na lekcji go miałeś czy co?? Wszakże zgodzić się muszę, jako płocczanka i jako miłośniczka poezji, że Broniewski to świetny pisarz. Nathan rozwijasz się, brawo.
Nicky co do wiersza Nathana, ja też go kiedyś miałam na konkursie poetyckim Smile

Te nasze podobieństwo Smile

Kocie prawdę ludzkości opisałaś. Większość szarych ludzi tak postępuje, czekając na ostatnią chwilę, z nadzieją, że ktoś za nich wykona ten krok, na który oni się nie mogą odważyć.

last-smile czytając Twój wiersz czuje się jak bym sięgała pamięcią do mej przeszłości.

Chyba wypożyczę coś Edwarda Stachury. Zaczynają mi się podobać jego wiersze

Cień

To dowale coś jeszcze Edwarda S.

Czas płynie i zabija rany

Posłuchaj porzucony przez nią,
Nieznany mój przyjacielu:
W rozpaczy swej
Nie wychodź na balkon, nie wychodź,
Do bruku z góry nie przychodź nie przychodź, nie przychodź
Na smugę cienia nie wbiegaj
Zaczekaj, troche zaczekaj!

Posłuchaj porzucona przezeń,
nieznana mi przyjaciułko:
W rozpaczy swej
Nie wychodź na balkon, nie wychodź,
Do bruku z góry nie przychodź nie przychodź, nie przychodź
Na smugę cienia nie wbiegaj
Zaczekaj, troche zaczekaj!

Przysięgam wam, że płynie czas!
Że płynie czas i zabija rany!
Przysięgam wam, przysięgam wam
Przysięgam wam, że płynie czas!
Że zabija rany-przysięgam wam!

Tylko dajcie mu czas,
Dajcie czasowi czas
(Zwulcie czarnym potoczyć się chmurą.
Po was, przez was i między ustami,
I oto dzień przychodzi, nowy dzień
One już daleko, daleko za górami!)
Tylko dajcie mu czas,
Dajcie czasowi czas,
Bo bardzo,bardzo
Bardzo szkoda
By było nas!

Nathan

Konstanty Ildefons Gałczyński, Ballada o dwóch siostrach

Były dwie siostry: noc i śmierć
Śmierć większa a noc mniejsza
Noc była piękna jak sen a śmierć
Śmierć była jeszcze piękniejsza

A teraz coś Sapkowskiego. Bojowa pieśń krasnoudów (nie wiem czy to pasuje ale co tam, wklejam)

Hooouuuu! Hooouuu! Hou
Czekajcie, klienty!
Wnet wam pójdzie w pięty!
Rozleci się ten burdel
Aż po fundamenty!
Hoooouuuu! Hooouuu! Hou