Sesje

Nathan

Siedzicie przez godzinę bez celu. Wasze myśli są ponure. Deszcz zaczyna uderzać w dachówki, zalewając dziedziniec ścianą wody. Zjawia się baron i siada obok was. Patrzy po kolei i mówi do księżniczki:
-Mam dwie wieści, pani. Dobrą i złą.

Kot

Spoglądam z zaciekawieniem na barona....

Kruczowlosa

- Zacznij od tej złej - mówię patrząc na barona.

Nathan

-Otrzymaliśmy list od twego ojca pani. Gołąb dopiero co ją przyniósł. Wygląda na to, że w całym królestwie panuje chaos. Zbuntowało się też trzech innych baronów.

Kot

Załamuje się. Chowam twarz w dłoniach po czym nie patrząc na barona pytam:
- A ta dobra?

Nathan

Baron uśmiecha się szeroko. W jego oczach pojawiają się wesołe iskierki.
-Powrócił mój dawno zaginiony przyjaciel. Możemy się go spodziewać wieczorem.

Kot

Podnoszę głowę:
- Hm... przyjaciel powiadzasz? A kim on jest ?- też się usmiecham, przeczesując grzywę czarnych włosów.

Nathan

-To człowiek, który zaginął na poprzedniej wojnie. Dawny przyjaciel, który nieraz ratował już mnie z opresji...i wzajemnie zresztą. Ale nie chcę psuć niespodzianki.

Kruczowlosa

- No, cóż... Pozostaje nam tylko wyczekiwać na tego... przyjaciela - mówię spoglądając przez okno.

Kot

Zakładam ręce na brzuch i wpatrując się w sufit pozwalam moim myślom płynąć swobodnie.

Erilad

Wsłuchuję się w słowa panów oraz księżniczki, niezbyt uważnie.
Zastanawiam się, kim może by ów "przyjaciel"...

Nathan

Kruczowłosa:
Po kilku minutach postanawiasz wyjść na spacer. Cały dzień kręcisz się bez celu po twierdzy, od czasu do czasu spoglądając za blanki. Widok wrogiej armii napełnia twe serce i myśli grozą. W końcu, głodna i przemoczona idziesz do głównej sali, gdzie spożywasz skąpą, wojskową rację. Czas płynie powoli...

Erilad:
Widząc, że księżniczka wychodzi, sam udajesz się do swojego oddziału. Siedzą, popijając piwo przy jednym z ognisk rozpalonych na podwórzu, pod niewielkim daszkiem ustawionym przy ścianie. Rozmawiają, omawiajac przebieg walki. Ich miny są strapione, widzisz, że nastrój przy ogniu nie jest najweselszy. Gdy tylko podchodzisz odzywa Aureolka:
-Hej, szefie, gdzie się kręciłeś?

Kot:
Wychodzisz na zewnątrz. Deszcz uderza w twoją zbroję. Szybko uciekasz pod jeden z daszków. Siadasz na stosie drewna i wyciągasz swój miecz. Widzisz na nim niewielką szczerbę. Wpatrujesz się w nią. Dookoła panuje spokój, jedynym dźwiękiem są rozmowy z ogniska otoczonego przez najemników przytłumione przez odgłos spadających kropel.

Kot

Patrzę na miecz przejeżdżając dłonią po jego powierzchni kilka razy. Następnie spoglądam bez wyrazu na ogniska i tłoczących się przy nich najemnikach. Zastanawiam się gdzie jest księżniczka...

Erilad

-To tu, to tam... - rzucam z rezygnacją.
-Powiedz lepiej, co z oddziałem.. zginął ktoś?

Nathan

Kot:
Widzisz księżniczkę stojącą na murze. Wiatr rozwiał jej kruczoczarne włosy. Stoi spokojna i opanowana. U jej pasa kołysze się miecz, kontrastujące z ciemnozieloną suknią jaką ma na sobie. Mimo, że jest odwrócona do ciebie plecami wyczuwasz promieniujący z niej smutek i żal. Wiatr muska jej delikatną skórę, lecz ona zdaje się go ignorować.

Erilad:
-Poza Skrzypkiem nikogo nie straciliśmy, szefie. - odzywa się Ponurak - Ale sytuacja i tak nie jest za wesoła.
-Ta - mruknął Gab - To zły znak jak traci się towarzysza. A ze Skrzypkiem dobrze się piło. Nie gadał tyle co niektórzy. - spojrzał wymownie na Aureolkę która tylko uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.