Sesje

Nathan

Twierdza Moen. Miasto jest oblężone. Wewnętrzny pierścień murów padł, zamek stał się ostatnim bastionem. Księżniczka Gabrielle jest uwięziona. Ma pod swoją komendą dwustu rycerzy i stu najemników. Na jej straży stoi strażnik wyznaczony przez samego króla, Savery Czarny.
Jednak nie wszystko stracone.
Mury są grube, spichlerz pełen jedzenia, zaś broń i zbroje są naprawiane na miejscu przez kowala. Nie jest źle. Zamek ma na swoim podwórzu sprawną katapultę i piętnaście głazów.
Mury mają wysokość piętnastu metrów, przylegają do nich budynki mieszkalne wewnątrz zamku. Wewnętrzna, niezdobyta przez wroga część twierdzy stoi na wzgórzu, przez co łatwo ją bronić.
Ale jak długo da się utrzymać w obleganej twierdzy?

Kruczowłosa:
Jesteś w swojej komnacie. Jest to pokój dwa na cztery metry. Masz okna przez które możesz zobaczyć wrogą armię. W obozie przeciwnika panuje spokój. W twojej komnacie masz duże łóżko, toaletkę, szafkę z ubraniami. Masz na sobie prostą, ciemnozieloną suknię. Z owym strojem kontrastuje pas na biodrach z przypięta bronią. Przechadzasz się w kółko, zastanawiając się, co dalej. Zapasy starczą na kilka miesięcy, ale co z morale ludzi? Ponadto masz złe przeczucia, jakby jakiś cień zawładnął twoją duszą.

Kot:
Stoisz na murze i patrzysz na obóz wroga. Panuje tam spokój, tu i tam przechadza się żołnierz. Przeciwnicy to nie najemnicy czy chłopi, lecz rycerze podlegli zbuntowanemu hrabiemu. Odziani są w zbroje płytowe, uzbrojeni w różnoraką broń. Katapulty wroga stoją nieruchomo, nie motają głazów. Ruiny zewnętrznego pierścienia to tylko pogorzelisko. Niebo jest przykryte ciemnymi, burzowymi chmurami.
Masz paskudny nastrój.

Erilad:
Powierzono ci dowództwo nad grupą najemników. Jest to piątka ludzi - halabardnik Skrzypek, milczący Ponurak, Czarnowłosy, walczący ciężkim rycerskim mieczem, łucznik Gab oraz kuszniczka Aurolka.
Siedzicie wokół ogniska na placu głównym. Zbiera się na deszcz. Dostrzegasz Saverego stojącego na murze i obserwującego wroga. Wśród rycerzy panuje ponury nastrój, który udziela się też najemnikom. Nie macie nic do roboty.
-Cholera - mruknęła Aureolka - Piwo się kończy - obraca denkiem do góry pusty kufel.

Kot

Patrzę na to wszystko posepnym wzrokiem, a moje twarz nie wyraża żadnego uczucia. Staram się mniej więcej ocenić ilu ludzi jest po stronie naszego wroga i porównać ją do naszych sił.

Kruczowlosa

Spoglądam przez okno i z ulgą stwierdzam, że w armii przeciwnika panuje spokój. Na jak długo? Tego niestety nie potrafię powiedzieć... Stojąc przy oknie obejmuję ręką rękojeść szabli wyobrażając sobie, jak mogą potoczyć się moje, jak i mieszkańców losy, kiedy rozpęta się tu prawdziwe piekło... Armia wroga z pewnością nie będzie patrzeć na to, czy zabija mężczyznę, kobietę, czy dziecko...
Odchodzę od okna i wychodzę z komnaty, aby odetchnąć świeżym powietrzem.

Erilad

-Zawsze narzekasz, Aureolka! - rzucam, po czym dopijam swój kufel.
Po chwili wstaję i kieruję swe kroki w kierunku Saverego...

Nathan

Kruczowłosa:
Wychodzisz na zewnątrz. Lekki powiew oczyszcza powietrze. Widzisz Saverego stojącego na murach i jakiegoś najemnika idącego w jego kierunku. Kilku innych najemników siedzi i sączy z pustych kufli. Do twych uszu dobiegają odgłosy prace w kuźni, czujesz lekki zapach żelaza. Wartownicy stoją spokojnie na swoich miejscach, dookoła panuje dziwny spokój...

Erilad:
Kierujesz swe kroki w kierunku Saverego. Zmierzasz w kierunku schodów prowadzących na mur, pokonujesz kilka stopni i już stoisz obok rosłego mężczyzny.

Kot:
Nie udaje ci się ocenić sił przeciwnika. Wiesz tylko, że jest ich co najmniej dziesięć tysięcy, może więcej. Nagle słyszysz zbliżające się do ciebie kroki. Kątem oka dostrzegasz idącego w twoją stronę najemnika.

Erilad

Podchodzę do Saverego. Staję obok niego, patrzę na horyzont i zebrane wrogie wojska, po czym odzywam się:
-Witaj... to Ty tu dowodzisz, prawda?

Kruczowlosa

Staję w miejscu, aby nabrać świeżego powietrza do płuc. Cisza przed burzą, nieprzyjemne uczucie...
Spoglądam na najemników, później na Saverego, przy którym stoi jakiś mężczyzna. Po chwili zamyślenia ruszam przed siebie, aby trochę pospacerować.

Kot

Odwracam się w stronę najemnika. I lekko się uśmiechając mówię:
- Tak - milczę chwilę po czym pytam - A ty masz pod sobą tamtych ludzi? - Pokazuję na grupkę najemników.

Nathan

Kruczowłosa:
Idziesz zamyślona. Przechodząc obok kuźni widzisz Alojzego, zamkowego płatnerza pracującego nad jakimś pancerzem. Idąc dalej mijasz spichlerz, pilnowany przez dwóch zakutych w żelazo strażników. Stoją spokojnie, oparci o drzewce halabard. W końcu zatrzymujesz się przy najwyżej z wież zamku, zwanej też wieżą drzwonniczą. Nie wiesz skąd ta nazwa, gdyż nigdy nie było tam żadnego dzwona.

Kruczowlosa

Chyba nic się nie stanie, jeśli wejdę do tej wieży... na chwilkę
Postanawiam zaspokoić swoją ciekawość wchodząc do środka.

Erilad

Taa... - odpowiadam - to mój niewielki oddzialik. Może nie jest nas dużo, ale zapewniam: bić się umemy. - lekko się uśmiecham.
Po chwili pytam jeszcze:
-Jak tam sytuacja?

Kot

Heh mam nadzieję, że bić się umiecie! - Patrzę z miną nie wyrażającą żadnych emocji. - A no... jak widać my tu oni tam. Nie wiemy dokładnie jaka jest ich siła, wojska przeciwika liczą pewnie z ponad 10tys... a nas? 200 rycerzy i 100 najemników. - Zdęjmuję swój hełm i spoglądam na najemnika swoimi niebieskawymi oczami.

Nathan

Kruczowłosa:
W środku panuje lekki zaduch. Jest pełno kurzu. W kącie widzisz drabinę, prowadzącą na wyższą kondygnacje. Jest tu dość ciemno, nie dostrzegasz żadnej świecy ani pochodni. Nie widzisz tez nic nadzwyczajnego.

Kruczowlosa

Postanawiam, że jednak nie będę ryzykowała wchodząc po drabinie, gdy nie ma żadnego źródła światła... ani świecy, pochodni... Chociaż w głębi duszy czuję, że jednak powinnam tam wejść. Otrzepując się z kurzu postanawiam wyjść z powrotem na zewnątrz.

Erilad

Patrzę żołnierzowi przez chwilę w oczy...
Jednak po krótkim czasie mówię:
-Jak będziemy potrzebni, to zawiadom... a właśnie: piwo się kończy! Gdzie mogę dostac więcej? - uśmiecham się.