Sesje

Elminster

Ulfgar stanął ook Erilada i zaczął pomagać mu w obudzeniu Sertha, niepokojyło go to że ktoś się tu zbliżał, niewiedzieli czy ktoś oprucz nich tu przeżył. Ulfgar stanął i powiedział do Erilada: Przygotuj się niewiadomo kto się do nas przybliża- Ulfgar wziął buzdygan i stanół obok ściany gdzie było słychać stukanie.

Gorn

Nie, nie, NIE! Ikar, a może Iker, tarzał się po podłodze opętany sennym koszmarem. Migawki różnych okropnych zdarzeń, morderstw, rzezi wszystko to mieszało się z okropnym uczuciem winy, przerażającej odpowiedzialności za śmierć tych osób, kobiet, dzieci, starców, on...! Jego koszmar mieszał się z koszmarem jego drugiej jaźni, jeszcze straszniejszym. Powoli dwie mary senne jednoliciły się, tworząc obraz tak przerażający, że nawet Pani przymknęła oczy czując go.

W dwóch snach, właściwie w jednym pojawiał się ciągle ten sam motyw. Człowiek, a może elf, albo cokolwiek innego humanoidalnej postaci...Zbliżało się w czarnej, upiornej zbroi i z wyciągniętym mieczem, atramentowo czarnym, tak czarnym jak sama noc. I nadchodził, nadchodził! Słychać wyraźnie osobliwe kroki, kroki... NADCHODZI!
Ikar z Ikerem pogodzili się wiedząc, że to COŚ ma moc, która będzie w stanie ich zniszczyć. Odrzucili wewnętrzne zatarczki, beznadziejnie błahe w porównaniu z TYM. O nadchodził, czuli to.

Rzeź, krew, furia! Wszystko mieszało się, tworząc przerażający wir rozpaczy, śmierci... Nadzieja odchodziła na skrzydłach westchnień coraz to nowych zmarłych. Zbrodnie popełniane przez dwie jaźnie nie były przebaczone, nigdy nie będą. Ikar czuł powiew grozy bóstw, które szeptały, zagłuszając nawet Ikera, o mękach, które czekały go w najgłębszych czeluściach Otchłani. I nic ani nikt, nie przyniesie ulgi. Będzie konał przez wieczność. Nawet złowrogi i rządzący się zewem czerwonej posoki, wzdrygnął się.

Nagle koszmar skończył się. Magia maga wyczerpała się. Ik podniósł się zlany potem. To był tylko sen, tylko sen... A jednak nie, czuł, że coś nie gra. Nie słyszał obecności Ikera. Przypomniał sobie nagle. Rozejm. Tak, teraz stanowili jedność, gotowi walczyć ze wszystkimi bogami, demonami i co jeszcze, będzie na nich czyhało. Wstał. Świat zakręcił się wokół niego, musiał oprzeć się o ścianę, by nie stracić przytomności. Oddychając ciężko, na nogach jak z waty, musiał usiąść, targany drgawkami. Nie podda się, nie...

Chrx

Starzec przyjrzał się ranie i pogrzebał w swej szacie. Po chwili wyjął małą buteleczkę i polał płynem ranę. Krew przestała cieknąć, ale rana wciąż wyglądała paskudnie. Kiedy Nerk skończył owijać ranę, mag przemówił szeptem, ciągle przerywanym jąkaniem i westchnięciami.
- Uuuuch. A jednak przegrałem... Ale... ale... co to właściwie było? Nie patrzyłem się dokładnie... Rzucałem tylko czar... Ale na pewno widziałem ludzkiego maga... i... i... przed tym... czymś... co mnie tu wdmuchnęło zdawało mi się, że tuż przede mną był krasnolud... Mój sługa go powstrzymał... cokolwiek to było... ale... ale to chyba rzeczywiście był krasnolud... Hmmm... Czyżby te demony wynajęły całą grupę poszukiwaczy przygód do zabicia mnie? Ale... Hmmm... Przecież tacy jak oni wolą sami dobijać swoje ofiary... i... i... oż ty! Ty musiałeś należeć do tej grupy! Ciebie też wysłali żebyś mnie zabił! - to mówiąc starzec odepchnął się od diablęcia w kierunku swego korytarza i zaczął mamrotać pod nosem inkantację jakiegoś czaru... Po chwili otoczyła go magiczna bariera przypominająca kształtem kulę. Mag będąc już wewnątrz mruknął wyjmując z szaty małą, czerwoną różdżkę i kierując ją w stronę Nerka:
- I co teraz? Twoi towarzysze już nie żyją! Zasypało ich! A ty jesteś na mojej łasce! Myślisz, że... - mag nie dokończył... Z rany w nodze znowu zaczęła lecieć krew, a starzec znów zwijał się z bólu... Wciąż jednak był w kuli, więc półbies nie mógł ani mu przeszkodzić, ani pomóc... Poza tym nie wyglądał teraz na zbyt chętnego do rozmowy...

Ik nagle usłyszał dziwny dźwięk z pobliskiego pokoju... Po chwili ciarki przeszły mu po plecach... Znowu słyszał te kroki! Głośne, uderzające w ziemię stąpnięcia zbliżały się do jego grotki... Cokolwiek je wydawało było tuż, tuż...

Serth nie obudził się, a dźwięk wciąż się zbliżał. Po jakimś czasie zaczął drażnić uszy krasnoluda i człowieka, aż w końcu był na tyle głośny, że nawet Serth zamruczał coś pod nosem, wciąż jednak śpiąc. W końcu ściana zza której stuknięcia dochodziły rozpadła się na kawałeczki i do jaskini wleciał... dabus! A za nim drugi... i trzeci i czwarty... I słudzy Pani nie oglądając się na zdezorientowanych wojowników poczęli dalej stukać w skałę, przeciwną miejscu z którego przyszli. Następna czwórka dabusów postukiwała już całą jamkę i odłupane kawałki skały wynosiła gdzieś w tunel którym przyszli... Towarzysze zobaczyli, że tunelik idzie dalej, trochę w dół, a potem jest prosty, ale zdaje się być niesamowicie dobrze oświetlony... Hałasy ośmiu równo pracujących młotów zbudziły maga, który ze zdziwieniem spoglądał to na dziwnego człowieka, to na kulę krążącą wokół Erilada, to na dabusy i zdawał się wzrokiem pytać "Co tu się dzieje?"...

Elminster

O wreszcie się obudziłeś Serth, mam pytanie co to za stworzenia?

Lonely Wolf

Nerk zamarł w absolutnym bezruchu gdy mag prowadził swój monolog. Odephnięty przewrócił się lecz natychmiast zerwał się na równe nogi - *Dzięki tej chwili odpoczynku moje siły powinny wrócić w wystarczającym stopniu by...*- pomyślał mieszaniec po czym natychmias skoczył w kierunku jakiejś zasłony, postarał się aby skok był szybki lecz niezbyt forsowny...

Erilad

Erilad ze zdziwieniem gapił się na dabusy, zastanawiając się co one robią.

Po jakimś czasie, zwrócił się do Sertha z pytaniami odnośnie toreb i kamyka.

Chrx

Nerk nie zmęczył się zbytnio skacząc za pobliskie gruzowisko skalne (pozostałości po zawaleniu się sufitu), choć rany go przy tym dosyć mocno zabolały.
W blasku kilku odległych pochodni (te bliższe zdmuchnął podmuch Nerk mógł w spokoju obserwować maga, który dalej próbował jakoś uleczyć ranę... Teraz z kolei odszukał w połach swego płaszcza jakiś zwój i z trudem próbował wypowiedzieć zaklęcie... Nie szło mu jednak zbyt dobrze, bo ciągle załamywał mu się głos. Różdżka leżała opodal, ale wciąż wewnątrz bariery. Starzec był na tyle zajęty sobą, że na dobrą sprawę półbies mógł zarówno wrócić do jego laboratorium jak i spróbować coś wykombinować z rumowiskiem znajdującym się za jego plecami.
W miejscu gdzie jeszcze kilka minut temu było spore przejście do większej groty teraz znajdowały się tylko różnorakie skały. Nie było mowy o zniszczeniu czy jakimkolwiek powynoszeniu stąd tych skał... Ale w pewnym momencie diabelstwu wydało się, że słyszy odgłos młotków i dłut... z wewnątrz litej skały! Ale było na tyle ciche, że równie dobrze mogło być tylko odległym stukania dabusów z znajdującego się nad nimi Sigil...
Mag dalej leżał na ziemi, a na korytarzu za nim znajdowały się porozrzucane cząstki jego własnych tworów. Na końcu tego tunelu zaś błyszczało lekko światełko z jego pracowni. Czy aby na pewno błyszczało ono, gdy ją opuszczali?

- Dabusy? - mruknął Serth wstając i przez kilka minut próbując złapać równowagę.
- Dabusy to... eehm... słyszałeś chyba o Pani, władczyni Sigil, co? No, to to są jej słudzy... Lewitują sobie po całym mieście i naprawiają albo psują to co sobie ona zażyczy... Nie mów, że do tej pory ich nie widziałeś?- tłumaczył mag ze zdumieniem przyglądając się pracującym sługom Pani.
- Ale zapuszczać się do PodSigil? Nie... o do nich niepodobne... Musiała sobie coś wymyślić tutaj, jakiś placyk czy domek, hie hie, skoro ich tu wysłała... Albo... zawaliliśmy tę jaskinie pod jakimś większym przybytkiem... Może siedzibą jakiejś frakcji? Zresztą... nieważne... ważne, że idąc ich tunelami chyba dotrzemy z powrotem do PodSigil, a wcześniej się zorientujemy, gdzie jesteśmy, na chwilę wychodząc na zewnątrz... - mówił dalej zaglądając do tunelu, którym tu przyszły dabusy.
- A te znaleziska? - zwrócił się teraz do Erilada.
- Hmmm... Hełm już kilka razy widziałem... Noszą go co znamienitsi wojownicy z Acheronu... Hmm... Z tego co pamiętam polepsza znacznie wytrzymałość i doskonale chroni przed ogniem. Hmm... Co do miecza... Na moje oko to zwykły, lekko umagiczniony mieczyk jednoręczny. Pierścienie... ahhhaa... te pierścienie to w większości zwykłe błyskotki, poza tymi dwoma. - mag wskazał na jasno-biały i zielonkawy pierścień.- ten zapewnia pewną ochronę przed mrozem, a ten... no... ten to z kolei prawdziwy rarytas! Otwiera w dowolnym miejscu raz dziennie mały portal do Sfery parażywiołu szlamu. Ale tylko na jakieś 5 sekund... Można by nim wylać trochę zabójczego szlamu na niespodziewającego się wroga... Mocna broń...
Amulet... Hmmm... Amulet... Nie znam czegoś takiego... Z pewnością przed czymś chroni... Ale zupełnie nie wiem przed czym... Z pewnością nie jest to amulet wyznawcy jakiegoś boga... no, i na przywołujący czary też mi nie wygląda...
A co to tych toreb... Jedna jest niewątpliwie magicznie zapieczętowana... o! tu jest pieczęć maga - wskazał na spora, jakby kłódkę na mniejszej torbie na której zostało wygrawerowane koło wewnątrz którego dwie siedmioramienne gwiazdy nachodziły na siebie niektórymi ramieniami. - Ale to z pewnością nie był mag... tutaj... na szyi... widzicie ten mały proszek? to pozostałości z klucza, który otwierał pewnie tę pieczęć, pewnie był zabezpieczony żeby spalić się w razie śmierci właściciela.
A druga torba... no... tu już jest normalne zamknięcie... Trzeba by nam łotrzyka żeby to otworzyć... Ech. przydałby się Nerk.
Więc dobrze... to wszystko co przy nim znalazłeś? Skąd on się w ogóle tu wziął? Tylko mi nie mów, że oni go przynieśli- wskazał na dabusy.
- Chwila... A co to jest? - Serth powiódł wzrokiem za kulką kręcąca się wokół Erilada, do tej pory tak się wszystkiemu bacznie dookoła przyglądał, że nie poświęcał dużo uwagi wyglądowi towarzyszy.
- No no no... Ciekawa rzecz... Wygląda mi to na coś jakby zbroję... Taką specjalną magiczną, która... a.. sprawdźmy... - mag wyjął swój sztylet i rzucił się na wojownika. Erilad zaskoczony nie zdążył uskoczyć sztylet maga zatrzymał się tuż przy jego gardle...
- Nie... To nie to... Zresztą... takie artefakty są rzadsze od chaotycznych baatezu... hi hi... Ale skoro to nie jest magiczna zbroja tłumiąca ataki... to co? Jak ty to w ogóle włączyłeś? Co? Podszedłeś i to tak samo? Hmmmm... Hmm... nie... nie wiem, poddaje się, potrzeba nam kogoś z większą wiedzą. Jak na mój rozum to to jest... nie obraź się... ale... jakieś stworzenie! Najwyraźniej cię polubiło skoro tak wokól ciebie lata...
Dobra... Wszystko przejrzane... Teraz... powiedzcie mi skąd on się tu wziął- wskazał na dziwnie ubranego mężczyznę - i gdzie teraz według was powinniśmy iść?

------------------------------------------

Erilad zdobywa:
- 6 różnej wartości pierścieni,
- 1 pierścień dający 50% ochrony przed zimnem,
- 1 pierścień "Szlamowa niespodzianka" raz dziennie otwierający na 5 sekund portal o boku 7 na 7 centymetrów do Sfery Parażywiołu Szlamu, przez który na przeciwnika spada trochę trującej mazi z tej sfery zadającej 4k10 obrażeń i w przypadku nieudanego rzutu na trucizny zatruwające przeciwnika na 1k4 rund,
- 1 amulet "niezidentyfikowany"
- 1 miecz krótki umagicznienie: +2, dodatkowe 1k5 obrażeń od magicznego ognia,
- 2 zamknięte torby, nad wyraz lekkie,
- 1 hełm "Czerwona czaszka", dający +25% odporności na normalny i magiczny ogień, -1 do klasy pancerza i chroniący przed atakami krytycznymi,
- 1 niezidentyfikowany obiekt latający,

Lonely Wolf

Nerk zaintrygowany światłem, uważając na swoje obrzażenia, potruchtał do pracowni maga. Tuż przed wejściem zatrzymał się i zachowując absolutną ciszę zajżał do środka...

Erilad

Erilad założył magiczne pierścienie na palce, hełm na głowę a resztę wsadził do własnej torby. Potem odezwał się:
-Ten człowiek? Hm... spadł. Od niego mam to wszystko - uśmiechnął się złośliwie - a co do dalszego celu podróży, to chyba najpierw należałoby znaleźć Nerka i Ika.

Chrx

Ik powoli wstał, ale po chwili mimowolnie powrócił do pozycji leżącej. Jego szczęście- nie wydał przy tym z siebie żadnego odgłosu. Kroki były coraz bliżej, rozpoznał w nich uderzenia twardych, odkutych, chyba, żelazem butów o ziemię. Podczołgał się do drzwi, by ujrzeć ciekawą scenkę.
Już po chwili ukazała się postać, której kroki zdawały się tkwić ciągle w uszach Ika i z każdym kolejnym powodować u niego coraz większy ból. Jakież było jego zdziwienie, gdy przekonał się, że ten, którego brał za jakiegoś olbrzyma, lub, chociaż półogra był... zwykłym staruszkiem idącym powoli przez laboratorium maga. Nie był to nawet jakiś szczególny starzec. Stare łachmany, brudny, cuchnący na kilometr płaszcz i... no właśnie... buty to on miał. Ogromne, utwardzane od dołu chyba stalą z Ysgardu i wzmocnione ćwiekami z nieznanego metalu od góry, skórzane (ale czy to na pewno był zwykły materiał? Ik wyczuł od niego niewiarygodnie silnie bijącą magię) obuwie wprawiłyby w zażenowanie nawet najlepszych szewców z Arborei. Poza tym, stary mężczyzna wydał się Ikowi dziwnie znajomy. Kiedy on niedawno widział tego staruszka? Ale nie było czasu by się nad tym zastanawiać. Mag patrzył się na niego, aż ten podszedł do jednego z wielu otworów w ścianie i ukrył się za nim. Starzec włożył rękę pod płaszcz i długo tam grzebał aż wyciągnął... duży, świecący na biało amulet. Ik widział tylko jego tył, więc nie dowiedział się, co było z przodu, usłyszał tylko:
- Tak... jak zwykle trochę się śpieszysz. No trudno... poczekamy... - wyszeptał dziwaczny wędrowiec i usiadł. Ik leżał ostrożnie przy drzwiach, ale nie został zauważony głównie dzięki półmrokowi, który panował w gabinecie. Wielka szklana kula na suficie, która, wypełniona niegasnącą kulą ognia przedtem oślepiła Nerka, teraz była wyłączona przez maga, który zrobił to wychodząc. Staruszek najwidoczniej niemiło czuł się w takiej ciemności, bo wyjął z kieszeni zwyczajną, szarą świeczkę i zapalił ją. Płomień oświetlił całe pomieszczenie nad wyraz mocnym światłem. Czekali... choć tylko jeden z nich wiedział na co.

- Hmm... A kto wie, gdzie oni są? Nie widzieliście, na co się można w tych ciemnych korytarzach natknąć? Ten, z kim walczyliśmy... to nie był byle jaki mag... Ciekaw jestem czy ten mag, który nas wysłał wiedział o tym... chwila! no, właśnie! Chodźmy do niego. Przecież tu wcale nie było żadnych tanar'ri tylko ten głupi, potężny mag... Musi nam dać nagrodę za narażanie życia! O tak... A kiedy już u niego będziemy, na spokojnie ustalimy, co robić dalej. - zakończył Serth i wstał.
- Ale najpierw... Chcę dowiedzieć się trochę o tym, co takiego tu się dzieje... Poczekajcie chwilkę... - i teraz, ku wielkiemu zaskoczeniu obu towarzyszy... mag podszedł jak gdyby nigdy nic do jednego z dabusów i zwrócił na siebie jego uwagę. Wysoka, przybrana w zielny płaszcz postać obróciła się w powietrzu i stworzyła sobie nad głową strumień znaków, a na to... Serth otworzył usta i nich wypadł podobny strumień... tyle, że rebusy zdawały się układać w inne słowa.
Dabus zdawał się osłupieć w pierwszej chwili, o ile te stworzenia potrafią w ogóle wyrazić takie uczucie jak osłupienie, ale zaraz rozwinął kolejne znaki i tak sobie gadali. W końcu mag "wypowiedział" ostatni znak i odszedł od sługi Pani lekko się kłaniając.
- Wszystko jasne... Idziemy - rzekł do swych towarzyszy wciskając się powoli w tunel, którym tu weszły dabusy. Dwaj wojownicy zostali sami razem z piątką dabusów poruszającą się po całej grotce. Z coraz większego oddalenia słychać było odgłos przesuwanych przed Sertha kamieni...

Kiedy Ik myślał, że już zupełnie nic się nie stanie nagle, w jednej chwili zgasła świeczka starca i w samym środku jaskini otworzył się portal! Wyszedł z niego niski, ubrany w purpurowe szaty, wiekowy mężczyzna dzierżący w lewej ręce sporą, niebieską różdżkę. Biła od niego poświata potężnej Sztuki, musiał być nielichym czarodziejem. Ik patrzył dłuższy czas na maga, lecz w końcu mimowolnie zerknął i na dziwacznego dobrze obutego staruszka. Omal nie krzyknął widząc... że tam gdzie przed chwilą siedział skulony mężczyzna... teraz nie było nikogo...
Ale nie przyszło mu długo nad tym się zastanawiać, nowoprzybyły już zaczął przechadzać się po pomieszczeniu i utkwił wzrok w leżącym na ziemi Iku. Ten po chwili odwracając głowę także nań spojrzał. Chwilę stali tak wpatrując się w siebie, aż w końcu starzec zainkantował pod nosem czar i wstrzelił pomarańczowym promieniem w stronę leżącego. Ik nawet nie musiał przypominać sobie, co to za czar... Dzisiaj poznał go już nazbyt dobrze... Znowu legł na ziemi... Sparaliżowany i uśpiony, tym razem na jeszcze dłużej niż wcześniej...
Ciężkie jest życie, gdy dookoła sami paraliżujący magowie...

W czasie, gdy półbies zbliżał się do grotki, nagle światło zgasło. Przyspieszył kroku. Gdy w końcu dotarł do środka, przebiegł tylko wzrokiem po krzątającym się po laboratorium staruszku w purpurze i zatrzymał go na leżącym na ziemi tuż na progu ich niedawnego więzienia, Iku... Znowu sparaliżowany? A może...

Erilad

-Eee... Serth? Potrafisz się porozumiewać z dabusami? Nauczysz mnie tego kiedyś? - człowiek lekko się uśmiechnął - poza tym, czego się od nich dowiedziałes?

Elminster

Ulfgar stał chwile jeszcze na debusy, ale szybko sie oprzytomniał i pobiegł za towarzyszami.

Lonely Wolf

Nerk przeniósł wzrok spowrotem na purpurowego dziadzioszka, zaczął iść w jego kierunku spacerowym, lecz cichym, krokiem. Będąc jakieś 5 stóp od niego cicho chrząknął....

Chrx

Mag szybko odwrócił się i wycelował różdżką w Nerka.
- Ha! Wiedziałem, że tu jesteście przeklęte demony! - zaczął starzec w otchłannym- Ale ze mną nie pójdzie wam tak łatwo! Słyszałem jak zasypaliście tamtą dwójkę, niepotrzebnie ich tu wysyłałem... ale trudno... Teraz już się nie wymkniecie... podejrzewam, że macie tu maga skoro odbudowaliście moje dawne laboratorium? No... pokaz się... nie obawiaj się... mogę ci zrobić tylko... tyle! - z różdżki maga wyleciał z hukiem czarny promień i gdyby nie szybkie uskoczenie trafiłby diabelstwo. Półbies chwilę przyglądał się skale w którą trafił mag... a raczej miejscu gdzie jeszcze przed chwilą była ta skała.
- Wrrr... Myślałem, że posłaliście do przodu zwykłe mięso armatnie... Ale... póki nie wyjdziecie mogę pobawić się z tym waszym pupilkiem... - skończył starzec, dalej mówiąc otchłannym i wyczarował kilka magicznych pocisków, po czym trafił nimi Nerka. Ten nie takie rzeczy już wytrzymywał, więc choć znowu dały mu się we znaki wspomnienia po ostatniej walce ze spokojem przyjął pociski i stał dalej przed magiem może nie w pełni, ale w połowie swoich sił...

- He he he... Nauczysz? Taaa... Ciężko by było... Ja sam miałem wielkie trudności się tego nauczyć... ba! kiedy sie go uczyłem nawet nie wiedziałem, że to język Sług Pani... poznałem go od pewnej rasy... mówiącej w podobny sposób... nie rebusami... tylko słowami... ale też pojawiającymi się nad ich głowami... trochę to skomplikowane... ale w Inphirblau wiele rzeczy jest bardzo dziwnych i skomplikowanych... hehe... a stamtąd właśnie te stwory pochodzą... Phirblasy... całkiem miłe stworzenia... co ciekawe, słowa nad ich głowami zawsze są w mowie tego z kim rozmawiają - tu Serth zatrzymał się i odwrócił do towarzyszy, przez chwilę nie widzieli nic szczególnego, ale gdy otworzył usta wybiegł z nich sznureczek liter, które zaraz ułożyły się w słowa "Imponujące, prawda?" we Wspólnym i po chwili zniknął, mag uśmiechnął się i dalej przeciskał się korytarzem- tak, trochę trwało zanim się tego nauczyłem... ale są pewne sposoby... he he... a zamiana słów na rebusy to już błahostka... niestety tego języka po prostu musiałem się nauczyć... bez tego nie mógłbym na dobre opuścić tego demiplanu... a jak się złościłem, że tam się wpakowałem uciek... eee... - mag jakby ugryzł się w język- yyy... rozgadałem się, a tu przecież jeszcze wasze drugie pytanie czeka... czego się dowiedziałem? no... dabusy nie są zbyt gadatliwe... ale udało mi się wywnioskować, że znajdujemy się pod jakimś bardzo ważnym miejscem... i Pani jest BARDZO nie na rękę, żeby do tego miejsca było tak łatwe wejście z PodSigil... dlatego chyba musimy zrezygnować z wyjścia na zewnątrz, bo pognała dabusów tak bardzo do łatania tej dziury w mieście, że uwiną się strasznie szybko... poza tym... coś mi mówi, że jest jeszcze jakiś powód... chyba przez pomyłkę otworzyliśmy też przejście do jakiegoś tajnego miejsca w Sigil... miejsca Pani... no... bo tak, oni są szybcy... ale żeby aż tak szybko dotrzeć aż tu i zacząć wszystko naprawiać? nie... według mnie musieli być gdzieś blisko... właśnie w tym sekretnym miejscu... ale... my lepiej nie mieszajmy się do tajemnic Pani... jeszcze przed nami sporo życia... hie hie... A z ważniejszych dowiedziałem się, że dla odnowienia tunelu zrobili z tej strony przejście do tych jaskiń, którymi tu przyszliśmy... czyli idąc dalej tą drogą, dotrzemy do naszego maga... Ale musimy być cicho... hałasy w tej części PodSigil musiały tu przyciągnąć jakieś potwory... i lepiej żebyśmy się na nie, nie natknęli... Dabusy nie będą nam przeszkadzać... Chyba nawet bardzo się ucieszyły, że chcemy stąd tak szybko się oddalić... I że nie będziemy penetrować tych ich sekretnych jaskiń...- zakończył Serth i dalej brnął przez ciemny tunel... Na nowo zaświecone przez niego światełko oświetlało wąskie, wysokie korytarze wybite przez dabusów... Zbliżali się do siedziby starego maga...

Lonely Wolf

Nerk absolutnie Wkurzony że po raz kolejny został zatakowny bez większego powodu skoncentrował się i wprowadził ciało i umysł w Szał ciemności {kiedy to było kiedy ostatnio go urzył? 200 lat temu? 300? Nieważne}, jednocześnie wysyłając już ostatni mentalny rozkaz do swojej pantery "Broń mnie". Gdy tylko poczuł przypływ sił, rzucił się na maga z pięściami. Mag powinien przeży serie jego ataków, lecz na pewno nie będzie się w stanie poruszac...